Işıklar görünür pencerelerden. Ve karanlık pencereler görünür pencerenizden...
Hiç ses yokmuş gibidir dışarıda. Hemen geçip gittiğiniz o yolun kenarında. O ışıklı pencerede... Ya da karanlık bir göz gibi bir duvara yerleştirilmiş kara çerçevede.
Hiç yolcusu yokmuş gibidir otobüsünüzün, herkes uyurken. Siz de uykuya dalarsınız. Denizin üzerinde sırtüstü hareketsiz kalmak gibi, dünyadan, bedeninden tam olarak ayrılmadan; sesleri suyun içinden boğuk boğuk duymaya devam ederek...
Uyur, uyanır, sınırları belirsiz şehirler görürsünüz. Çoktan uyuduklarını düşünürsünüz o şehirlerin tanımadığınız -tanımadığınız için de size yabancı olduklarını düşündüğünüz- insanlarının...
Bir de bıraktıklarınız vardır:
Şehirlerinizin arası açıktır.
Şehirlerinizin arasına başka şehirler de girmiştir.
Şehirleriniz birbirine uzak düşmüştür.
Şehirlerarasındasınızdır.
Uzaklaştıkça aranızı açarsınız. Kendi iradenizle... Sevgilinin ve kendi şehirlerinizi istisna tutarak aradaki şehirlere sitem edersiniz içten içe. "Aramızdaki şehirler" diye adlandırırsınız onları. Adlandırdığınız anda da "biz"den bahseden bu tamlamayla yeniden birleşirsiniz, tamamlanırsınız.
Ama biraz düşününce zaten farkedeceksinizdir, aramızdaki şehirlerin vücutlarımızdan ibaret olduğunu...
Aramızdaki şehirlerin....
2 yorum:
Fatih 2.Asliye Hukuk Mahkemesi'nin bizi yazılarından uzak tutmadığı günlerde, yine bir yol yazısı okumuş ve yine dalıp gitmiştim. Anlatımınla bu kez, iki şehrin tam da ortasındaki geceyarısından sonraki molalarda otobüsün kapısından dolan buz gibi havayla üşüdüm :) Görünmezyollar olsa, hep yol yazıları yazsan da ben bıkmadan okurum...
Denizciğim,
Gene bir yerlerdeydim; o yüzden çok geç okudum yorumunu. Daha bugün... Yazılar gecikse de buluşuyoruz. Yol ile şehir birbirinden ne kadar ayrılır bilemiyorum ama "görünmezyollar" iyi bir fikirmiş doğrusu! Beni çok etkileyen bu yorumun için teşekkür ederim.
Yorum Gönder